Een kind met een kind

Een veel voorkomende frustratie bij ouders is het feit dat een volwassen communicatie onmogelijk is na een relatiebreuk. Hoe erg je ook je best doet, niets werkt.

Waarom is dit zo, vragen ouders zich meestal hardop af.

Ten eerste moet je realiseren dat je een kind hebt met een kind.

Dit is de reden dat oplossingsgericht communiceren onmogelijk is en in het belang van het kind communiceren voelt als een hopeloze missie.

Vaak zie je dit bij iemand die zich in de jeugdjaren op emotioneel vlak niet op een gezonde manier heeft kunnen ontwikkelen. Doordat emoties als woede en verdriet niet getoond mochten worden of daar geen verantwoordelijkheid voor hoefden te nemen. Hierdoor weet hij of zij vandaag de dag niet hoe om te gaan met deze emoties.

Dit resulteert weer in het niet (h)erkennen van de emotie waardoor ze de verantwoordelijkheid van de gevoelens leggen bij externe factoren. Tijdens de relatie kan je hebben ervaren dat er altijd wel een reden hadden om boos over te zijn, vaak hun verantwoordelijkheid probeerden te ontlopen of regelmatig de slachtofferrol aannamen. Na de breuk is daar niet veel in veranderd, alleen ben jij volgens hen na de breuk schuldig aan alle negatieve emoties die ze ervaren.

Om hun gedrag tegenover jou te rechtvaardigen en daarmee te ontsnappen aan de realiteit zullen ze laten overkomen naar de buitenwereld dat ze slachtoffer zijn van jou. Hoe minder geloofwaardig dit is, hoe groter ze de leugen zullen maken.

Maar hij of zij was zo een aardig persoon? Ja maar ik ben jarenlang geestelijk mishandeld achter gesloten deuren.

Ze zullen net zo lang doorgaan tot ze toestemming en begrip krijgen van vrienden, familie en instanties. Die ze in plaats van dader zien als een held, een dappere overlever. Terwijl het echte slachtoffer wordt aangekeken als de dader, en geen kans krijgt om haar of zijn leven op te pakken. Nu lig je ook nog eens onder een vergrootglas, want een verkeerde emotie op het verkeerde moment en iedereen roept; zie je wel!

Daarom is het van groot belang om zo veel mogelijk kennis op te doen. Hierdoor kan je bepaalde gedragingen minder persoonlijk nemen waardoor je rust en meer overzicht en controle krijgt over de hele situatie.

Maar De Wijze Vaders zou De Wijze Vaders niet zijn als we de oplossing zouden zoeken bij de andere persoon in plaats van bij jou zelf.

Ergens is het allemaal je eigen schuld en vond je de persoon in kwestie op enig moment aantrekkelijk, leuk en zag je zelfs een toekomst met hem of haar. Je bent gebleven en hebt zelfs gekozen om samen kinderen te nemen. De controle, de leugens, de slechte communicatie, de agressie, het onverantwoordelijke gedrag of de slachtofferrol waren allemaal al zichtbaar in de relatie toch? Maar je bleef, hopend dat hij of zij wel zou veranderen. Deze hoop komt vaak voort uit een verlangen, een verlangen om een gat te vullen dat vaak ook is ontstaan in de jeugd. Kom je uit een gebroken/onstabiel gezin en hoop je dat je eindelijk dat gezinsleven kan leiden dat je altijd hebt willen hebben? Deze hoop maakt vaak blind.

De adviezen bij De Wijze Vaders zijn gericht op de persoon zelf en draaien om de verandering van de aanvrager. Daarom is het belangrijk om te achterhalen: waar hoopte je op en wat verwachtte je? Welk gat had je opgevuld zien worden door hun wat je blijkbaar zelf destijds niet kon vullen? Door dit te achterhalen zul je niet alleen je eigen vragen kunnen beantwoorden, maar je zult ook enorm groeien als mens. Dat betekent niet dat je geen volwassen kinderen meer zult aantrekken, maar het zorgt er hopelijk wel voor dat je hier niet meer mee in het diepe springt en de red flags/future faking op tijd kunt herkennen. En daardoor de rust kunt ervaren die zo belangrijk is voor een empathisch persoon.

“Verandering begint bij jezelf”