De overwinning Deel 1

Doei schatje, papa houdt van je

Het waren de woorden die ik zei tegen mijn oudste dochter toen ik haar een kus gaf op Utrecht Centraal, voordat ze met haar moeder richting de trein liep. Niet wetende dat ik haar bijna een half jaar lang niet zou zien. Het begon allemaal met een app bericht van mijn ex-vriendin, waarin ze aangaf dat het haar niet meer lukte om onze dochter naar de afgesproken overdrachtsplek in Amsterdam te brengen.

Een onverwachte wending in plannen

Oké, waarom niet? Was mijn reactie. De situatie is veranderd waardoor ik minder tijd heb, energie en andere dingen te doen. Was haar antwoord. Dit wekte woede in me op, gezien ik al zes jaar bezig was om rust en stabiliteit te creëren voor ons kind. En toch bleef de communicatie en het nakomen van afspraken een struikelblok. Gelukkig hadden we een gezinsvoogd die was aangesteld om erop toe te zien dat de omgang ongestoord zou blijven doorgaan, zodat onze dochter niet langer het slachtoffer zou zijn van eenzijdige acties van ouders. Het doel was om haar en mij een eerlijke kans te geven om een band op te bouwen. Ironisch genoeg zou juist deze instantie, het Leger des Heils (LDH), voor de grootste problemen zorgen.

Verbroken afspraken en gebrekkige communicatie

Op de dag zelf bracht mijn ex-partner een wijziging aan zonder enige ruimte voor overleg. Telkens weer vroeg ik me af waarom er altijd iets mis moest gaan en waarom we na al die jaren nog steeds niet op een normale en respectvolle manier in het belang van ons kind konden communiceren. Mijn antwoord was een duidelijke ‘nee’. Dit kon ik vanwege mijn werk niet regelen, en bovendien hadden we al een afspraak staan. Ik benadrukte dat als ze wijzigingen wilde doorvoeren, ze dat van tevoren diende te melden, zoals we eerder hadden afgesproken om ruis en frustraties te voorkomen. Maar de precieze reden achter haar beslissing wilde ze niet delen, waardoor het voor mij nog moeilijker werd om tot een eventuele aanpassing te komen. De uitspraak “geen energie en andere dingen te doen” raakte me diep. Ik heb jarenlang de uitputting van urenlange files getrotseerd, omdat ik het zo belangrijk vond dat ons kind haar vader in haar leven had en ik natuurlijk zielsveel van haar houd. Wat voor vader zou ik zijn als ik zou zeggen dat ik geen energie had, terwijl ik vroeg in de ochtend opstond om te werken tot de late namiddag, om vervolgens nog een lange rit te maken? Wat voor vader zou ik zijn als ik een kind teleurstel die uitkijkt naar de momenten met haar vader? Zulke uitspraken raakten voor mij daarom ook een gevoelige snaar. Ik had geen begrip voor haar gebrek aan inlevingsvermogen. Dit was het risico als je de juridische en institutionele weg bewandelt: je krijgt wellicht niet wat je oorspronkelijk hoopte te bereiken.

Een cruciale bemiddelingspoging en een sprankje hoop

Een jaar eerder nodigde ik haar uit om bepaalde zaken te bespreken, waaronder de overdracht locatie in het centrum van Rotterdam. Dit kon makkelijker, sneller en met een hoop minder stress. Daar zaten we dan, in een gezellig eethuisje in de stad. Ik stelde voor om de overdracht op vrijdag te verplaatsen naar Amsterdam Centraal. Hoewel dit 15 minuten extra reistijd voor haar betekende, bood ik aan om op zondag naar Utrecht Centraal te gaan, wat haar 20 minuten reistijd zou besparen. Het belangrijkste was dat onze dochter bijna een uur minder zou hoeven reizen. Ze begreep de waarde hiervan en stemde in. Voor mij was deze overeenkomst een sprankje hoop en voelde als een enorme stap vooruit.

Verwarrende reactie vanuit gezinsvoogdij en nieuwe obstakels

Maar toen kwam dat ene onverwachte appje. Ik besloot de gezinsvoogd in te lichten, in de hoop dat hij mijn ex-partner op de gemaakte afspraken zou wijzen. Echter, tot mijn verbazing reageerde de gezinsvoogd op een bizarre manier. Die vertelde me dat ik niet zo moeilijk moest doen. Dit was onbegrijpelijk voor me. Was hun taak niet om ervoor te zorgen dat de omgang soepel verliep? Hoe zouden ze reageren als ik zondagochtend zou zeggen dat mijn ex-partner einde van de middag naar Amsterdam-Duivendrecht moest komen in plaats van Utrecht, omdat ik geen energie en geen tijd heb? Ik kon niet geloven wat ik hoorde. En toen werd ik ook nog beschuldigt dat ik mijn ex onder druk zou hebben gezet om akkoord te gaan met de nieuwe afspraak. Dit was te absurd voor mij. We hadden de afspraken gemaakt terwijl we rustig aan tafel zaten onder het genot van wat Surinaamse broodjes en wat fris. Mijn gevoelens van woede, verdriet, onmacht en radeloosheid namen toe. Als ploegleider met veel verantwoordelijkheid was dit niet het bericht waarmee ik het weekend in wilde gaan. Moest ik mijn advocaat bellen? De politie inschakelen? Of toch maar naar Utrecht rijden? Ik had jarenlang op vrijdag in de spits van Amsterdam naar Rotterdam gereden, dus van Amsterdam naar Utrecht moest een eitje zijn. Maar dit ging om principe. Ik was klaar met het constant verstoren van de rust door eenzijdige acties.

Verloren vertrouwen en vervolg van teleurstellingen

Het geloof dat ik mijn dochter zou zien dat weekend was er helaas niet meer. De week erop weer gebeld met LDH en met tegenzin aangegeven dat we dan maar terug moeten vallen op de beschikking en locatie Rotterdam weer moeten gebruiken als overdracht locatie. Daar kunnen ze in ieder geval niet omheen dacht ik aangezien het ging om een rechtelijke uitspraak en deze locatie ook in de beschikking staat. Nou, ik had het goed mis. Ik ben drie keer (dat is dus zes weken) naar Rotterdam gereden om vervolgens zonder kind terug te rijden. LDH gaf steeds aan dat ze het in hun overleg zouden meenemen, maar sancties of schriftelijke aanwijzingen waren voorlopig niet aan de orde. Waarom ben je nog drie keer op en neer gereden hoor ik je denken, nou simpel, ik stuurde elk omgangsweekend 25 euro naar mijn ex voor de reiskosten die ze niet terugstortte en daarmee ging ik er vanuit dat ze zou opdagen. Ook door de geluiden vanuit LDH ben ik er telkens vanuit gegaan dat de weekenden door gingen. Ze heeft nog gevraagd welk deel van de vakantie ik wil en al deze correspondenties gaven me het gevoel, de weekenden gaan door. Tot moeder de ‘corona joker’ inzette om even aan haar verantwoordelijkheid te ontsnappen.

En niet veel later ontving ik een bericht van het LDH waarin ze aangaven zorgen te hebben over de uitspraken van mijn dochter, die zou namelijk hebben aangegeven niet meer naar mij toe te willen want ik zou haar geslagen hebben…

Wordt vervolgd